By Η πόλη είχε πάντα μια συνήθεια: να ψάχνει φταίχτη. Στη στεγαστική κρίση, η λίστα υπόπτων είναι μεγάλη.
Η Golden Visa ήταν ο πρώτος αγαπημένος κακός της ιστορίας. Πρώτα οι κινέζοι επενδυτές και ακολουθούν και οι υπόλοποι Τούρκοι, Ισραηλινοί, Λιβανέζοι, Βρετανοί, αλλα και όλοι μαζί, δεν αρκούν για να φτιάξουν στεγαστική κρίση. Και τούτοι για μιλάμε για πωλήσεις που δεν ξεπερνούν το 5% της αγοράς.
Στο κάδρο των ενόχων μπήκε και το Airbnb. “Αυτό φταίει για τα ενοίκια” φωνάζουν. Αλλά οι αριθμοί γελάνε: Μόλις το 1,1% των κατοικιών στην Αθήνα είναι σε βραχυχρόνια μίσθωση. Το 98% των οικοδεσποτών είναι ιδιώτες με 1–2 ακίνητα. Μέσος καθαρός τζίρος: €628/μήνα.
Το νέο αφήγημα: 2,2 εκατομμύρια κλειστά σπίτια – το 35% του αποθέματος. Η εικόνα είναι δυνατή. Ο αριθμός ακόμα πιο δυνατός. Αλλά… Πόσα είναι εντελώς εγκαταλειμμένα; Πόσα είναι εξοχικά που ανοίγουν τρεις μήνες; Πόσα περιμένουν συμβόλαιο, ανακαίνιση ή λύση κληρονομικών; Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα. Απλώς δεν λένε όλη την αλήθεια. Κι αν αφαιρέσεις εξοχικά, η πραγματική αναλογία μόνιμα κενών πέφτει στο 15–20%.
Ακόμα όμως και αυτό είναι από τα υψηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη.
Η Ευρωπαϊκή Σύγκριση
Η Ευρώπη ξέρει να μετράει:
- Γερμανία: ~4%
- Αγγλία: ~2–3%
- Ισπανία, Πορτογαλία: ~12–15% (με εξοχικά)
- Ελλάδα: ~35% (15–20% χωρίς εξοχικά)
Η Ελλάδα παραμένει στην κορυφή. Όχι επειδή είναι γεμάτη φαντάσματα σπιτιών, αλλά επειδή αφήνει το απόθεμά της αδρανές.
Χρόνια. Δεκαετίες. Η Ευρώπη τα λέει “vacant housing” και βγάζει σχέδιο: κίνητρα, ανακαινίσεις, επαναφορά στην αγορά.
Η Ελλάδα τα λέει “πρόβλημα” και τα αφήνει να σκονίζονται. Γιατί είναι πιο εύκολο να δείχνεις τον αριθμό, παρά να τον αλλάζεις.
Η πόλη ψάχνει φταίχτη. Κάθε τόσο αλλάζει το όνομα, κρατάει την ίδια ιστορία.Η κρίση δεν είναι δράμα με ανατροπές.
Είναι επανάληψη. Με το ίδιο σενάριο, τους ίδιους ρόλους και τα ίδια λάθη. Κι όσο εμείς ψάχνουμε νέους “ενόχους”, η πόλη μένει στην ίδια θέση.
Με κλειστά σπίτια, ανοιχτές υποσχέσεις και μια αγορά που κινείται σε κύκλους.
